Kalejdoskop

Przedszpitalne rozpoznanie ostrego rozwarstwienia aorty

W pracy dokonano analizy objawów ostrego rozwarstwienia aorty u chorego z ostrym bólem w klatce piersiowej w odniesieniu do innych przyczyn powodujących nagły silny ból w klatce piersiowej.

Nagłe zatrzymanie krążenia w przebiegu zaburzeń elektrolitowych – postępowanie ratunkowe i rola personelu pielęgniarskiego na poszczególnych etapach terapii

Istotą właściwie prowadzonego algorytmu zaawansowanych zabiegów resuscytacyjnych jest przywrócenie spontanicznego krążenia. Celem pracy była próba przedstawienia złożonego procesu terapeutycznego i funkcji, jaką pełni w nim pielęgniarka, w oparciu o przypadek młodej kobiety, u której przyczyną NZK były zaburzenia metaboliczne.

Opieka pielęgniarska nad dzieckiem z urazem głowy

Praca porusza problematykę urazów głowy u dzieci. Przedstawia przyczyny ich powstawania oraz metody rozpoznawania. Ukazuje schemat pomocy przedszpitalnej udzielanej przez zespoły ratownictwa medycznego w zależności od urazu, jakiego doznało dziecko. Metoda wykorzystywana w pracy obejmuje opis przypadku poszkodowanej dziewczynki, uczestnika wypadku komunikacyjnego. Ukazane zostały sposób udzielanej pomocy przedszpitalnej i zabezpieczenie dziecka na miejscu zdarzenia i w drodze do szpitala w celu uniknięcia dodatkowych powikłań oraz stan ogólny dziewczynki i problemy pojawiające się podczas hospitalizacji.

Obowiązki i kompetencje personelu pielęgniarskiego w wewnątrzszpitalnym NZK

Personel pielęgniarski świadczący całodobową opiekę w podmiotach leczniczych musi być w ciągłej gotowości do udzielania pomocy w stanach zagrożenia zdrowia i życia, a w szczególności w wewnątrzszpitalnym nagłym zatrzymaniu krążenia. Dzięki obecnym w Polsce uregulowaniom prawnym możliwe jest samodzielne wdrożenie zabiegów resuscytacyjnych. Pielęgniarki i pielęgniarze powinni wykorzystywać nabyte kompetencje i dzięki uprawnieniom całościowo implementować najnowsze zalecenia postępowania w stanach nagłych.

Takotsubo – zespół złamanego serca

Kardiomiopatia takotsubo (KT), opisana po raz pierwszy przez japońskiego uczonego Hikaru Sato w 1990 r., to postać niewydolności mięśnia lewej komory, skutkowo wiązana z silnym stresem psychicznym lub fizycznym, w większości występującym u kobiet w okresie postmenopauzalnym. Bardzo istotne dla przebiegu choroby jest jej wczesne rozpoznanie w związku ze zróżnicowanym leczeniem w stosunku do OZW. Mimo szybkiej poprawy po skojarzonym leczeniu beta-blokerami i inhibitorami konwertazy angiotensyny oraz wypoczynku w początkowej fazie choroby może dojść do groźnych dla życia powikłań, m.in.: obrzęku płuc, wstrząsu kardiogennego, arytmii. Bardzo ważne jest, aby przy rozpoznawaniu ostrego zespołu wieńcowego brać pod uwagę również inne możliwe przyczyny bólu w klatce piersiowej, co ułatwia znacząco diagnostykę i leczenie.

Wypadnięcie pępowiny

Wypadnięcie pępowiny (WP) to stan bezpośredniego zagrożenia życia płodu, wymagający natychmiastowego transportu pacjentki do najbliższego szpitala. Jest to w położnictwie dobrze znany stan nagły określany jako obecność pętli pępowiny obok części przodującej lub przed częścią przodującą po pęknięciu błon pęcherza płodowego. W artykule omówiono objawy i postępowanie u ciężarnych z wypadnięciem pępowiny. Przedstawiono przypadek kobiety w 32. tygodniu ciąży, u której doszło do wypadnięcia pępowiny.

Udar mózgu jako bezpośredni stan zagrożenia życia

Udary mózgu to szybko rozwijające się zaburzenia ogniskowe funkcji mózgu o patofizjologii naczyniowej. Stanowią trzecią co do częstości przyczynę zgonów (po chorobach układu krążenia, nowotworach) na świecie. Ocenia się, że z ich powodu umiera prawie 5 mln ludzi, a kilka milionów staje się inwalidami. Udary mózgu dotyczą głównie osób pomiędzy 60. a 70. rokiem życia. Wystąpienie ostrego incydentu mózgowo-naczyniowego jest zawsze stanem bezpośredniego zagrożenia życia bez względu na stopień nasilenia występujących objawów klinicznych. Udar mózgu, niezależnie czy krwotoczny, czy też niedokrwienny, to proces, który ma dynamiczny przebieg i stabilizacja stanu chorego następuje dopiero po 4-5 dobach od czasu wystąpienia incydentu chorobowego.

Intensywny nadzór i opieka położnicza nad ciężarną z rzucawką i zespołem HELLP – cz. I

Praca ma charakter kazuistyczny. Został w niej przedstawiony przypadek 43-letniej pacjentki w 35. tygodniu ciąży ze stwierdzonym wewnątrzmacicznym obumarciem płodu w przebiegu rzucawki oraz zespołu HELLP. Konsekwencjami tego stanu były cięcie cesarskie z histerektomią bez przydatków oraz następowy DIC. Szybka diagnoza i intensywna terapia zakończyły się pomyślnie dla pacjentki. W pracy zostały scharakteryzowane wymienione powyżej powikłania ze zwróceniem uwagi na ich etiologię, objawy, metody diagnostyczne oraz lecznicze. Dokonano również zestawienia problemów pielęgnacyjnych i opieki położniczej nad pacjentką z danymi jednostkami chorobowymi.

Tamponada serca z punktu widzenia pielęgniarki

Tamponada serca jest zespołem objawów klinicznych spowodowanych nadmiernym gromadzeniem się płynu w worku osierdziowym, w którym znajduje się serce, co w konsekwencji doprowadza do upośledzenia napełniania i zmniejszenia rzutu serca. Najbardziej wiarygodnym badaniem potwierdzającym tamponadę jest badanie echokardiograficzne. Tamponada serca jest stanem zagrożenia życia, który wymaga nakłucia osierdzia w celu ewakuacji płynu z worka osierdziowego. Rolą pielęgniarki jest wczesne zaobserwowanie niepokojących objawów i adekwatne postępowanie, zarówno w obszarze przedszpitalnym, jak i w samym szpitalu.

Wstrząs anafilaktyczny – postępowanie pielęgniarskie w fazach przedszpitalnej i szpitalnej

Postępowanie pielęgniarki w czasie wstrząsu anafilaktycznego, bez względu na to, gdzie pracuje, powinno być bezzwłoczne i zdecydowane. Szybkość narastania niewydolności poszczególnych układów jest wskazaniem do rozpoczęcia czynności ratujących życie oraz wdrożenia farmakoterapii. Jeśli znamy przyczynę, która spowodowała wstrząs anafilaktyczny, należy ją usunąć, jeśli to możliwe. Lekiem pierwszego rzutu jest adrenalina podawana domięśniowo. Następnie, po zabezpieczeniu drożności dróg oddechowych, tlenoterapii oraz intensywnej płynoterapii, podawane są leki przeciwhistaminowe i glikokortykosteroidy. W przypadku nadal utrzymującej się obturacji dróg oddechowych stosujemy leki rozszerzające oskrzela. Leczenie anafilaksji może być utrudnione u pacjentów przyjmujących beta-blokery, w takich przypadkach skuteczny może okazać się glukagon. W profilaktyce i dalszym leczeniu ważnym elementem jest edukacja pacjenta w zakresie unikania uczulającego go alergenu oraz praktycznego sposobu podania sobie adrenaliny.

Karta WSTRZĄS ANAFILAKTYCZNY

Postępowanie z agresywnym pacjentem na szpitalnym oddziale ratunkowym i izbie przyjęć

Personel medyczny w codziennej praktyce zawodowej musi radzić sobie z pobudzeniem pacjentów oraz ich agresywnym zachowaniem, które niejednokrotnie wynika z niepokoju i lęku wobec odczuwanych dolegliwości, jak również z konieczności oczekiwania na pomoc medyczną. Artykuł stanowi próbę przedstawienia sposobu postępowania z pacjentem agresywnym, zwłaszcza na szpitalnym oddziale ratunkowym oraz izbie przyjęć.

Samodzielne udzielanie świadczeń zdrowotnych przez pielęgniarki w świetle nowego rozporządzenia

Pielęgniarki to zawód samodzielny, uregulowany ustawowo. Podstawy prawne wykonywania zawodu pielęgniarki reguluje przede wszystkim Ustawa z dnia 15 lipca 2011 r. o zawodach pielęgniarki i położnej (tekst jedn.: Dz.U. z 2016 r., poz. 1251). Generalnie wykonywanie zawodu pielęgniarki polega na udzielaniu świadczeń zdrowotnych przez osobę mającą odpowiednie kwalifikacje i prawo wykonywania zawodu.